Memorabel is eigenlijk elke nieuwe aflevering van de slowrun@midnight. Ook deze weer, afgelopen vrijdag 23 november. Probeer je maar eens voor te stellen hoe het is om 's nachts door een donker bos en over een vrieskoude heide te lopen, met boven je hoofd onafgebroken ruim 3 uur lang een volle maan.
Betoverend. Niet na te vertellen. Om nooit te vergeten.
Slowrun@Midnight 23 november 2018
We staan buiten. Het is donker. Het is koud. Geen plek en tijd voor een mens. We weten eigenlijk ook niet waarom we hier zijn. En al helemaal niet waar we naar toe gaan. We zijn kwetsbaar. We staan open. We laten los.
De volle maan van 23 november wordt ook wel de Offermaan genoemd. Er wordt geofferd om wat er is geoogst. Een offer is iets van jezelf dat je vrijwillig en respectvol weggeeft zonder er per se iets voor terug te vragen; een dankbetuiging zonder verwachting.
In vroeger tijden, en wie weet ook nu nog wel, werd als offer vaak een dier geslacht, en het bloed dat vloeide gaf de Offermaan een tweede naam, nl. de Bloedmaan.
Ook wij, hardlopers, zullen vanavond een spoor nalaten op onze route door het donkere bos. Voetsporen. Ademsporen. En een bloedspoor. Morgen zien we het terug, in de vorm van een routekaart op Polar of Strava. Een rode lijn in een willekeurig patroon op een beeldscherm. Maar Polar en Strava, dat zijn data, cijfers en algoritmes. Het geeft antwoord op de vraag: hoe lang, hoe hard, en waar. Maar wat is straks jouw antwoord op die ene vraag: En, hoe was het? Welk spoor laat jij vanavond werkelijk na? Welk offer breng jij? Wat was jouw oogst? Voor welk PR of welke prestatie ben jij dankbaar? Wie ben je dankbaar?
Neem vanavond ook de tijd om je aandacht te richten op nieuwe droomzaadjes. Zowel voor jezelf als voor het grote goed dat je kunt gaan zaaien. Uit bijv. jouw dankbaarheid naar iemand, steun een mens of een plek, breng een offer. Bedenk ook waarvoor je jezelf kunt bedanken. Laat dit een zoektocht zijn van innerlijke groei zijn. Neem rust en tijd om opgedane kennis om te zetten in wijsheid.
Zo dadelijk gaan we het bos in, het donker in, zonder kompas, zonder licht. Ik beloof je, je zult méér zien dan je ooit had verwacht. En we laten een mooi spoor achter. We staan open. We laten los. Let’s go! LSCH wenst jullie een mooie SlowRun@midnight.
Commenti